شش قطعه آسان (مباني فيزيك به روايت ريچارد فاينمن)

ازمتن كتاب:
شاعران گفته‌اند که علم، زيبايي ستارگان را ضايع مي‌کند. چون‌که آنها را صرفاً کره‌هايي از اتم‌ها و مولکول‌هاي گاز مي‌داند. اما من هم مي‌توانم ستاره‌ها را در آسمان شب کوير ببينم و شکوه و زيبايي‌شان را حس کنم. مي‌توانم اين چرخ‌ و فلک را با چشم بزرگ تلکسوپ پالومار تماشا کنم و ببينم که ستاره‌ها دارند از همديگر، از نقطه‌ي آغازي که شايد زماني سرچشمه‌ي همگي‌اشان بوده است، دور مي‌شوند. گمان نمي‌کنم جستجو براي فهميدن اين چيزها، لطمه‌اي به رمز و راز زيبايي اين چرخ و فلک بزند. راستي شاعران امروزي چرا حرفي از اين چيزها نمي‌زنند؟ چه‌ جور مردماني هستند اين شاعران که اگر ژوپيتر خدايي در هيئت انسان باشد، چه شعرها برايش که نمي‌سرايند، اما اگر در قالب کره‌ي عظيم چرخاني از متان و آمونياک باشد، سکوت اختيار مي‌کنند؟