ياد جنگل دور (فرضيه ساوانا و انتخاب زيستگاه در انسان)

وقتي كه مار مي‌بينيم نفس‌مان بند مي‌آيد و از ترس از جا مي‌پريم.
زيبايي شكوهمند برآمدن آفتاب ما را به درنگ و شگفتي وامي‌دارد.
اين واكنش‌ها تصادفي نيست؛ در واقع، بسياري از واكنش هاي انسان به طبيعت ريشه‌اي عميق در گذشته تكاملي ما دارد. ترس ما از مار به دليل ترس از زهر يا ماهيچه هاي خرد كننده آن است و آنچه با طلوع خورشيد مايه دلگرمي ما مي‌شود برطرف شدن خطر جانوران شكارگر است كه در تاريكي به كمين نشسته‌اند.
بسياري از سليقه‌هاي ما در زيبايي‌شناسي، از انواع باغ‌هايي كه مي‌سازيم تا غذاهايي كه از خوردنشان لذت مي‌بريم و تفريحاتي كه سرگرممان مي‌نند، نتيجه ماندگار انتخاب طبيعي است.
در اين اثر بلندپروازانه و غيرعادي، زيست‌شناس تكاملي، گوردون اوراينز، به كاوش درباره نقش تكامل در واكنش‌هاي انسان به محيط مي‌پردازد. كار را با پرسش درباره علت وجود هيجانات در ما آغاز مي‌كند و با ارائه رويكردهاي تكاملي به زيبايي‌شناسي به پايان مي‌رساند. اوراينز، نشان مي‌دهد كه چگونه هيجانات امروزي ما را تصميم‌هايي شكل مي‌دهند كه نياكان ما هزاران سال پيش در ساواناي آفريق گرفتند. در طول اين دروره دلبستگي‌ها و بيزاري‌هايمان در مغز ما مداربندي شد، چون واكنش مناسب يا نامناسب به محيط به معناي تفاوت مرگ و زندگي بود.