بازيابي امر محسوس (هفت گفتار در زيبايي شناسي)

براي آنان که با هنر سروکار دارند و کساني که در مورد آن مي‌انديشند، «اهميتِ» خاص هنر امري بديهي به نظر مي‌رسد. در کار بسياري از متفکرانِ 250 سال گذشته، هنر و اثر هنري به عنوان محل رخ‌نماييِ حقيقت و لحظه‌ي گشايشي ظاهر مي‌شود که حقيقتي که در جامعه، سياست، و علوم‌تجربي مدرن يافت نمي‌شود خود را در آن آشکار مي‌کند: اثر هنري همچون تنها استثناء واقعيت سرتاسريِ کذب و کژنمايي و بيگانگي ظاهر مي‌شود ــ لمحه‌ي رستگاري در جهاني سراسر هبوط يافته. اين در حالي است که سده‌هاي متمادي کار هنري نيز فعاليتي متعارف و چيزي در رده‌ي مهارت‌ها و صناعت‌هاي دستي تلقي مي‌شد، و کسي دعوي آن را نداشت که با پرداختن به هنر با مهم‌ترين مسائل بشري سر و کار دارد.
گفتاري که هنر را به اين معناي تازه فهم و صورت‌بندي کرد «زيبايي‌شناسي» نام داشت و هنري که همپاي اين جريان به وجود آمد، جريان هنر مدرن به معناي عام کلمه بود. اما اين هنر و گفتار زيبايي‌شناسي از پي چرخشِ «پست‌مدرنيستيِ» چند دهه‌ي اخير از جهات مختلف محل حمله بوده است.
هفت جستار به هم پيوسته‌ي کتاب حاضر به اين مسائل مي‌پردازند و در اين مسير برخي از مفاهيم محوريِ هنر و زيبايي‌شناسيِ دو سده‌ي اخير مانند مفهوم طبيعت درون و بيرون، بيان و بيان‌گري، سوبژکتيويته يا نَفس فردي، بازنمايي و پيوند آن با واقعيت، ابداع يا نوآوري، و مقولاتي ديگر را مورد بحث قرار مي‌دهند.