عشق گوش عشق گوشوار

عنوان مجموعه حاضر مقالات ناظر به مثلي است که در مثنوي معنوي مولانا، جلال‌الدين محمد بلخي، آمده است: «پيش مؤمن کي بُوَد اين غصه خوار/ قدرِ عشقؤ گوش عشق گوشوار»؛ در حکايت شاعري غريب که به شهر حلب در مي‌آيد و نمي‌داند عزا و ماتم عاشورا از چيست و براي کيست. استاد بهمنيار در شرح و توضيح مَثَل قدر عشق گوش، عشق گوشوار مي‌نويسد: «به مقدمات و فرع يک چيز به تناسب نتيجه و و اصل بايد اهميت داد، مثل اينکه عشق به گوشوار بايد متناسب با عشق به گوش باشد و گوشواره را نبايد عزيزتر داشت.»
آقاي قاسم هاشمي‌نژاد با انتخاب اين نام براي کتاب، مفهومي وسيع‌تر از آنچه استاد بهمنيار استنباط کرده است، از عنوان عشق گوش، عشق گوشوار در نظر دارد: همان‌قدر که گوش را دوست مي‌داري گوشواره را هم دوست بدار. بارها در ميان نوشته‌ها و صحبت‌هايش، به کنايه و صريح گفته است که عشق و علاقه به فرهنگ ايران -گوش- با ابراز آن به مظاهرش -گوشوار- فراهم مي‌آيد.