نامه هاي روسيه

آستولف لويي لئونور ماركي دو كوستين، اشراف‌زاده و نويسنده‌ي فرانسوي، پيشينه‌ي پرتلاطمي داشت. پدر و پدربزرگش در دوران وحشت در انقلاب فرانسه با گيوتين اعدام شدند و مادرش از زندان جان به در برد. در كودكي و نوجواني بسيار سفر كرد و در سال 1839 به تشويق بالزاك، كه استعداد سفرنامه‌نويسي را در او پس از انتشار سفرنامه‌اش به اسپانيا كشف كرده بود، در دوران حكومت تزار نيكلاي اول به روسيه رفت. او گزارش سفر خود را به دليل هراس از فضاي پليسي حاكم بر روسيه به صورت نامه براي دوستاني نامعلوم نوشت و اين نامه‌ها را پنهاني از روسيه با خود به فرانسه برد و بعد در سال 1843 آن‌ها را به صورت كتاب منتشر كرد. كتاب با استقبال بسيار روبه‌رو شد و به زبان‌هاي انگليسي و آلماني هم ترجمه و منتشر شد. انتشار آن خشم حكومت روسيه را برانگيخت و تزار آن‌را ممنوع كرد. ترجمه روسي كتاب پس از سال 1917 نيز در شوروي در فهرست كتب ممنوعه قرار گرفت.
برخي آن‌را به سبب كندوكاوش در سرشت استبداد مطلق و تاثير آن در ايجاد روحيه‌ي بردگي حتي پيشگويانه و جلوتر از زمانه‌ي خود يافته‌اند و معتقدند مشاهدات كوستين درباره‌ي جامعه‌ي روسيه و خصال حاصل از استبداد در اين كشور در نيمه‌ي نخست سده‌ي نوزدهم «تاريخ گذشته» نيست: «جامعه‌اي كه هيچ‌گونه خوشبختي در آن امكان‌پذير نيست، زيرا بشر، بنا به قانون طبيعت‌اش، بدون آزادي خوشبخت نمي‌تواند بود»، جامعه‌اي محكوم به دروغگويي همگاني، چرا كه «حقيقت‌گويي يعني براندازي حكومت» كه به تبعِ «نيازي كه خدايگان براي بازسازي رويدادهاي واقع دارد» پيوسته مشغول دخل و تصرف در تاريخ است.