يك اتفاق مسخره

وقتي تصاوير مختلف از پيش چشمش مي گذشت، قلبش از جا كنده مي شد. درباره ي او چه مي گفتند؟ چه فكري مي كردند؟ با چه رويي مي خواست پا به اداره اش بگذارد، وقتي مي دانست تا يك سال ديگر هم چه پچپچه ها پشت سرش خواهند كرد، چه بسا تا ده سال ديگر، چه بسا تا پايان عمرش. حكايت او را مثل لطيفه اي نسل به نسل نقل مي كردند. بي ترديد خود را مقصر مي دانست. هيچ توجيهي براي اعمالش پيدا نمي كرد و از آن ها شرمسار بود.