درباره زبان و تاريخ

والتر بنيامين غالباً مرموز با آرايي نبوغ‌آميز در مورد ادبيات، به ويژه جريان‌هاي حاشيه‌اي و فراموش‌شده ادبي معرفي شده است. تفاسير گوناگوني که از ايده‌هاي او صورت گرفته، همراه با تأثير مقطعي چهره‌هاي برجسته‌اي همچون گرشوم شولم و تئودور آدورنو و برتولت برشت و همچنين خصلت قطعه‌وار و ناتمام آثار او، مجموعاً به اين تصور دامن زده است که تفکر بنيامين فاقد انسجام و پيوستگي دروني است (و احتمالاً علت جذابيت او براي جريان‌هاي پست‌مدرنيستي در نقد ادبي و مطالعات فرهنگي را نيز بايد در کنار ديگر موارد در همين امر جست). اما واقعيت آن است که بنيامين در طول حيات فکري خويش با سماجتي چشمگير به مضامين واحدي پرداخته است، به نحوي که حتي گذار او از الهيات به مارکسيسم نيز بيشتر گوياي تکرار است تا گسست. در اين کتاب کوشيده شده تا دو مضمون اصلي تفکر بنيامين، يعني فلسفه زبان و فلسفه تايخ و حضور اين دو مضمون در آثار اوليه و فرجامين او برجسته شود.
تفکر بنيامين با تأمل در باب مسئله زبان آغاز مي‌شود و با تزهايي درباره مفهوم تاريخ به پايان مي‌رسد. اما به‌واقع اين دو مضمون در تمام طول حيات فکري وي به شکلي درهم‌تنيده حضور داشته‌اند. در آثار اوليه بنيامين (دو مقاله نخست کتاب درباره زبان و تاريخ) در بحث از زبان، با تمايزي سه‌گانه مواجهيم:
1- زبان الهي، که همان کلمه خلاق خداوند است و در آن وجود و زبان يکي است. 2- زبان آدم ابوالبشر پيش از هبوط، که همان زبان نام‌هاست. در اسطوره عهد عتيق، آدم کاشف نام حقيقي چيزهاست و موجودات طبيعت را نامگذاري مي‌کند. در اين سطح از زبان که بنيامين آن را سطح اصليِ نام‌ها مي‌نامد، شناخت الهي از چيزها به‌واسطه نامگذاري‌شان به آدم عطا مي‌شود. 3- زبان‌هاي طبيعي بعد از هبوط آدم ابوالبشر، که در مرحله دوم، بنا بر اسطوره برج بابل، محصول آشفتگي و تکثرِ زبان است.