چاپلين به روايت بازن

چارلي خودِ خودِ بداهه‌پردازي است، تخيلِ بي‌حدومرز در مواجهه با خطر است. اما اين‌بار سرعت پيشامد خطر و مهم‌تر از همه، ماهيت خشن آن، که با فضاي سرخوشانه‌اي که اين خطر از آن سر برآورده منافات دارد، نمي‌گذارند چارلي بي‌درنگ از مهلکه جان سالم به دربرد. چارلي به جاي حل مشکل، هيچ دستاويز ديگري ندارد جز اين‌که صورت‌مسئله را پاک کند. تازه از کجا معلوم که همين ژست، به خاطر غافلگير کردن آن زندان‌باني که منتظر واکنشي حاکي از ترس از سوي چارلي است، به اندازه ي کسري از ثانيه اين فرصت را در اختيار او قرار ندهد تا راهي براي فرار بيابد؟