شعر مدرن (از بودلر تا استيونس)

شاعران سمبوليست بحران‌هاي جامعه مدرن را به منزله تناقضات دروني شعر تجربه مي‌کردند. اين امر، حقيقتي بس مهم را آشکار مي‌سازد: در عصر جديد، مدرنيسم تنها شکلِ حقيقي رِئاليسم است. فهم اين نکته بر اساس مقولات تجريدي و دوگانگي‌هايي چون «هنر متعهد» در برابر «هنر ناب» ممکن نيست، بلکه بر عکس، بايد آن‌ها را به منزله قطب‌هاي متضاد کليتي واحد در نظر گرفت که همزمان خود و ديگري را نفي مي‌کنند. نزاع ميان «هنر متعهد» و «هنر ناب» که تا به امروز نيز ادامه يافته‌است، خود به اندازه کافي گوياست: از ديدِ هوادارانِ تعهد، «اثر هنري ناب» چيزي نيست مگر نوعي سرگرميِ بي‌حاصل براي کساني که مي‌خواهند به بهانه غيرسياسي بودن (که خود انتخابي عميقا سياسي است) سيلِ بنيانکني را که موجوديت همگان را تهديد مي‌کند، ناديده بگيرند. «براي طرفداران تعهد، اين گونه آثارِ هنريِ ناب معرّفِ غفلت از نبرد منافع واقعي است، نبردي که ديگر هيچ‌کس نمي‌تواند خود را از آن و از تخاصم دو اردوگاه اصلي معاف پندارد. ادامه هر گونه حيات فکري، خود منوط به [نتيجه] اين تخاصم است، آن هم تا حدي که فقط توهم ناب مي‌تواند، بر حفظ حقوق و امتيازاتي اصرار بورزد که همگي ممکن است فردا بر باد روند».