روايت شناسي داستانهاي مثنوي

كتاب حاضر که به عنوان پايان‌نامه برتر دانشجويي در سال 1389 برگزيده شده، با هدف کشف و شناسايي ساز و کارهاي سبک روايي مثنوي، جهت دست‌يابي به الگوي سبک‌شناسي و فهرستي از امکانات روايي براي انواع داستان‌هاي کلاسيک فارسي تدوين شده است. براي رسيدن به چنين هدفي، موضوعاتي چون ارتباطات زماني ميان روايت و داستان، سطوح روايي در مثنوي و ارتباط ميان آن‌ها، نقش داستان‌هاي درونه‌اي، عوامل تداعي داستان‌ها، نقش راوي و روايت شنو، انواع کانون‌سازي، عامل زمان و طرح يا پيرنگ‌بندي داستان‌ها بررسي و تحليل شده است. نگارنده براي تحليل اين موارد، از روش روايت‌شناسي معاصر و نظريات افرادي چون «ژراژ ژنت» سود جسته است.