سينماي اگزيستانسياليستي

معنا در زندگي ما انسانها چه نقشي ايفا مي‌کند؟ آيا معنا صرفاً از آن رو اهميت دارد که موجود بشري را از حيوانات و ساير موجودات جدا مي‌کند؟ در کدام برهه‌هاي تاريخي آدمي با ورطه هولناک بي‌معنايي رو در رو شده و آيا توانسته چشم در چشم آن بدوزد يا در پي راه‌هاي گريز از مسير ايدئولوژيک آن بوده‌است؟
يکي از مفاهيم اساسي اگزيستانسياليسم (جنبش برآمده در دل وضعيتي که شايد در آن خيلي‌ها در کره خاک به خوبي با بي‌معنايي آشنا بودند/بوده‌اند) معنا (و بي‌معنايي) زندگي بشر است. در کتاب حاضر، ويليام پامولو به واسطه تحليل و نقد فيلم‌هايي که خاصه به مسئله معنا در زندگي بشر مي‌پردازند تصويري از شخصيت‌هايي به دست مي‌دهد که زندگي‌شان، با افول گفتمان‌هاي سنتي، ديني و...، از معنا تهي شده‌است. وي در مقابل از شخصيت‌هايي در اين فيلم‌ها برايمان حرف مي‌زند که استقامت به خرج مي‌دهند و از زير مسئوليت خود شانه خالي نمي‌کنند؛ و مآلاً خود معنا را در زندگي‌شان بر مي‌سازند.
اما ويليام سي. پامرلو بر خلاف سارتر (در دوره اگزيستانسياليستي کارش) از ياد نمي‌برد که وجه اجتماعي و جمعي اين بي‌معنايي و در نتيجه تأثير جامعه بر سوژه‌هاي انساني را در نظر بگيرد؛ و از همين‌رو خواندن کتاب حاضر در اين روزها مي‌تواند براي ما ايراني‌ها معنادار باشد.