عشق و آينه

آهو نرفت. فقط گوش تيز کرد. مرد با حسرت به زحمتي که براي اين تابلو کشيده بود، فکر کرد؛ به بيداري صبح زود و پيمودن آن همه راه، با پاي پياده. از عصبانيت صورتش سرخ شد و تمام خشمش را با شيشه تربانتين پرتاب کرد طرف آهو: «چرا دست از سرم بر‌نمي‌داري لعنتي؟ بلند شو و برو پيش آنهايي که براي گوشت لذيذت جان مي‌دهند و تير در مي‌کنند!» شيشه جلو آهو بر زمين افتاد. آهو خسته و سرد به شيشه زل زد و بعد سرش را کنار دست‌هايش گذاشت و خيره شد به مرد نقاش که حالا شگفت‌زده مانده بود و با خود زمزمه مي‌کرد: «چرا از اينجا تکان نمي‌خورد؟!» مچ دست راستش را با دست چپ ماليد و تابلو را دور زد و آهسته به سوي آهو رفت. آهو ترسيد، خواست تکان بخورد؛ اما نتوانست. ساقه گردنش پژمرد و سايه مرد را که روي سرش احساس کرد، آرام گوش‌هايش را تکان داد و پلک‌هايش فرو افتاد.