زاويه ديد در داستان

کتاب «زاويه ديد در داستان» به خواننده شناختي نسبي از شيوه‌هاي نقل داستان مي دهد، لذت خواندن داستان‌هاي متنوع و گوناگون را نيز همراهش مي آورد. در بخشي از اين کتاب مي خوانيد: زاويه‌ي ديد، نظرگاه، ديدگاه يا کانون روايت، نمايش‌دهنده‌ي شيوه‌اي است که نويسنده به ياري آن حال و هوا، وضعيت و موقعيت‌هاي شخصيت‌ها، گفتگوها، حادثه‌ها و عناصر ديگري که داستان به وجود مي آورد را به خواننده ارائه مي دهد و در واقع رابطه‌ي نويسنده با داستان را به نمايش مي‌گذارد. زاويه ديد محدوديت‌هايي دارد که آن را هميشه نمي‌توان به کار گرفت، ازجمله‌ي آن‌ها اين است که شخصيت داستان فقط مي‌تواند از احساسات و افکار خود صحبت کند و از تشريح عقايد و عواطف شخصيت‌هاي ديگر عاجز است. در ضمن فقط مي تواند از درون خويش به بيرون نگاه کند و ممکن نيست احساس شخصيت‌هاي ديگر را نسبت به خودش بداند. ديگر اينکه شخصيت‌پردازي راوي داستان با اشکال صورت مي گيرد؛ يعني راوي نمي تواند از خصوصيات مثبتش حرف بزند. بااين‌حال مبالغه نيست اگر بگوييم هر داستان زاويه‌ي ديد خود را مي طلبد. شناخت بيشتر انواع زاويه‌ي ديد به نويسنده امکان مي دهد از خلاقيت خود بيشتر بهره بگيرد و به نيازهاي خواننده نيز بهتر جواب بدهد.