ينگه دنيايي در لندن

مردم انگليس گمان مي‌كردند كه آزادند، ولي از همه آن‌ها جز براي يك منظور و مقصود استفاده نمي‌شد و آن بردگي كردن براي اشراف و كليسا بود. به اين معني كه جان بكنند و خون بخوردند تا اين‌ها زنده بمانند، گرسنگي بكشند تا اين‌ها خوب بخورند، رنج ببرند و كار بكنند تا اين‌ها به عيش و عشرت بپردازند، با فقر و تنگدستي دمساز باشند تا اين‌ها جامه‌هاي فاخر و گوهرهاي گرانبها به بر كنند، ماليات بپردازند تا اين‌ها نپردازند، سراسر عمر چرب‌زباني و چاپلوسي كنند تا اين‌ها با نخوت و غرور بخرامند و خود را خدايان روي زمين بپندارند...