كتاب سياه

صبح همان روزي كه قرار بود زنش او را ترك كند، در مسير هميشگي محل كارش روي پله هاي شيب باب علي، تا روزنامه ي جلال اين ها را زد زير بغلش يكهو ياد بچگي هاش افتاد و آن روز گرم تابستاني كه با مادر و رويا و مادر رويا روي قايق بودند و توي تنگه بغاز كه آن روان نويسش كه به رنگ يشم مي نوشت و خيلي هم دوستش داشت افتاد توي آب و هيچ كسي هم نتوانست كاري بكند، درست مثل شب همان روزي كه وقتي غالب متوجه شد نامه ي خداحافظي رويا هم با يك روان نويس درست مثل همان روان نويس نوشته شده هيچ كسي نمي توانست هيچ كاري بكند.