غول مدفون

با خود فکر کرد امروز مهِ صبحگاهي چه‌قدر غليظ است و سياهي که رنگ ببازد، آيا خواهد ديد که مه از لاي درزهاي ديوار به داخل خزيده يا نه. ولي بعد اين سؤال‌ها از سرش پريد و باز درگير چيزي شد که ذهنش را از مدت‌ها پيش مشغول کرده بود. آيا آن دو هميشه به همين شکل، گوشه‌نشين بودند؟ يا زماني بود که همه‌چيز با اکنون تفاوت داشت؟ پيش‌تر، بيرون اتاق، خاطره‌هايي پراکنده به سراغش آمده بود: تصويري کوتاه از وقتي که در دهليز بلند اصلي، دست دور گردن يکي از فرزندانش، اندکي قوزکرده قدم برمي‌داشت ــ قوزکرده بود ولي برعکسِ حالا، نه به دليل سن‌وسالش، بلکه صرفاً چون خواسته بود در تاريک‌روشن دهليز، سرش به تيرک‌هاي سقف نخورد. چه‌بسا درست در همان لحظه فرزندش داشت با او حرف مي‌زد، چه‌بسا قصه? خنده‌داري تعريف مي‌کرد و هر دو داشتند مي‌خنديدند. ولي حالا هم مثل دقايقي پيش‌تر که در بيرون نشسته بود، تصويرها در ذهنش جفت‌وجور نمي‌شد و هر چه بيشتر تمرکز مي‌کرد، خاطره‌هاي بريده‌بريده بيشتر رنگ مي‌باخت. شايد اين‌ها چيزي نبود جز خيالاتي موهوم و پيرانه‌سر. شايد خداوند هيچ‌گاه به آن‌ها فرزند نداده بود.