برفك

آن شب، يك جمعه، طبق عادت و قانون، غذاي چيني به دست جلو تلويزيون جمع شديم. سيل ها را ديديم و زمين لرزه ها و رانش ها و فوران آتش فشان ها. جمع جمعه هاي ما هيچ وقت تا اين حد مشتاقانه به وظيفه اش دل نداده بود. هاينريش اخم نكرده بود، حوصله ي من سر نرفته بود. استفي كه با دعواي يك زن و شوهر در سريالي آبكي گريه اش در مي آمد حالا با تمام وجود جذب تصاوير مستند فاجعه و مرگ شده بود. بابت خواست كانال را عوض كند و بگذارد روي شبكه اي كه سريالي كمدي نشان مي داد راجع به گروهي جوان با نژادهاي گوناگون كه مي خواستند ماهواره ي ارتباطي خودشان را بسازند. از حجم اعتراض ما وحشت كرد. ما در باقي لحظات ساكت بوديم و خانه هايي را نگاه مي كرديم كه اقيانوس مي بلعيدشان و روستاهايي كه زير هجوم مواد مذاب خرد مي شدند و مي سوختند. هر فاجعه باعث مي شد بيشتر بخواهيم، چيزي بزرگ تر، با شكوه تر، فراگيرتر.