راهنماي زبان هاي ايراني 1 (زبان هاي ايراني باستان و ايراني ميانه)

زبان‌هاي‌ ايراني‌ نو در ايران‌ و افغانستان‌ متمرکزند. نمايندگاني‌ از اين‌ زبان‌ها را در عراق، سوريه‌ ترکيه‌، اتحاد شوروي‌ (قفقاز، آسياي‌ مرکزي‌، پامير) ترکستان‌ چين‌، شبه‌ قاره‌ هند و در کرانه‌هاي‌ عرب‌نشين‌ خليج‌فارس‌، هم‌ مي‌توان‌ يافت‌.
بدين‌ ترتيب‌ زبان‌هاي‌ ايراني‌ نو، از نظر جغرافيايي‌ ناحيه‌اي‌ تقريباً به‌ همان‌ اندازه‌ گستره‌ زبان‌هاي‌ هند و آريايي‌ را دربر مي‌گيرند، هر چند از نظر شمار گويش‌وران‌ مشابهتي‌ در ميان‌ نيست‌ و زبان‌هاي‌ ايراني‌ نو تقريباً 55 ميليون‌ گويش‌ور دارند.
به‌ لحاظ‌ تاريخي‌، ايراني‌ نو، مانند هر اصطلاحي‌ که‌ براي‌ تعريف‌ يک‌ دوره‌ زباني‌ به‌کار مي‌رود، از منظر جامعه‌شناسي‌ زبان‌ با تأکيد بر زبان‌ يا زبان‌هاي‌ غالب‌ تعيين‌ مي‌شود. در مورد ايراني‌ نو، فروپاشي‌ شاهنشاهي‌ ساساني‌ در سده‌ هفتم‌ ميلادي‌ و سده‌هاي‌ بعدي‌ اسلامي‌ شدن‌ نواحي‌ ايراني‌ زبان‌، زمينه‌ پيدايي‌ فارسي‌ نو را به‌ عنوان‌ زبان‌ جديد غالب‌ از لحاظ‌ فرهنگي‌ از ميان‌ مجموعه‌ پيچيده‌اي‌ از چند زبان‌ فراهم‌ آورد.
جلد دوم‌ راهنماي‌ زبان‌هاي‌ ايراني‌ از مجلدي‌ به‌ همين‌ نام‌ است‌ که‌ جلد اول‌ آن‌ به‌ بررسي‌ زبان‌هاي‌ ايراني‌ باستان‌ و ايراني‌ ميانه‌ پرداخته‌ بود و اينک‌ جلد دوم‌ آن‌ به‌ زودي‌ در 834 صفحه‌ راهي‌ بازار نشر خواهد شد.