حاتم طائي / مجموعه ادبيات عامه 7

يکي ديگر از مجلدهاي مجموعه ادبيات عامه به قصه حاتم طائي اختصاص دارد. داستان‌هاي عاميانه فارسي گنجينه‌هايي از مضمون، تمثيل، ضرب‌المثل‌ها و آداب و رسوم فارسي زبانان به شمار مي‌روند. توجه به چنين گنجينه‌هايي، در اصل، پاسداشت فرهنگ و ادب کهن سرزميني است به وسعت زبان فارسي، در چاپ جديد اين داستان‌ها با بهره از نسخه‌هاي متعدد و با به کارگيري رسم‌الخط جديد، نسخه‌اي حتي‌المقدور به دور از لغزش‌ها و خوشخوان ارائه مي‌گردد. چه بسيار کساني که با خواندن اين داستان‌ها به جرگه کتابخوان‌ها پيوستند. زيرا اين داستان‌ها که اغلب روايت پهلواني و مردانگي و عشقند با نثر شيرين و پرطمطراق، با افسانه‌سازي و خيال‌پردازي خواننده را بر سر شوق مي‌آورند و به خواندن ترغيبش مي‌کنند.
حاتم طائي از بزرگان عرب، مردي بخشنده و بلند نظر در دوره پيش از اسلام و يکي از سخاوت‌مندترين مردان روزگار خود و فرزند «طي» بود. روزي که حاتم به دنيا آمد شش‌هزار طفل در آن روز به دنيا آمدند. «طي» دستور داد شش‌هزار دايه تهيه نموده و طفل‌هاي متولد را به خرج او پرستاري کنند و چهار دايه براي حاتم گرفت. آورده‌اند که حاتم شير نمي‌خورد. «طي» منجمان را طلبيد و دستور خواست. عرض کردند: «اين پسر در عالم در سخاوت بي‌نظير است. تا اطفال تولد شده شير نخورند او نخواهد خورد.» شاه دستور داد اطفال را در يک عمارت جمع نمودند تا آن‌ها شير بخورند و حاتم هم شير بخورد. بعد از آن که بزرگ شد هميشه با آن اطفال در سر يک سفره غذا مي‌خورد تا به دوازده سالگي رسيد دست خود را از بخشش باز نمي‌داشت، مسافران را طعام مي‌داد، به فقرا بذل و بخشش مي‌نمود تا شهره آفاق شد.