اليور تويست / رمان هاي جاويدان جهان

سرانجام به هوش آمد و از درد فرياد کشيد. شالي که به دور دستش پيچيده بود، غرق خون بود. نايي نداشت تا بلند شود و بنشيند. درحالي‌که از سرما و خستگي مي‌لرزيد، يکي – دو بار سعي کرد بلند شود. حس مي‌کرد که اگر آن‌جا بماند مي‌ميرد. عاقبت افتان و خيزان خود را به جاده رساند. باران تند، او را هشيار کرد و خانه‌اي را در آن نزديکي ديد. وقتي با بي‌حالي به سوي خانه رفت، آن را شناخت. همان خانه‌اي بود که شب قبل براي دزدي به آن‌جا رفته بودند. خواست فرار کند، اما توان نداشت. تازه، به کجا مي‌توانست برود؟