ايوان منحصر به فرد

توي قفسم دراز مي‌کشم. باب روي شکمم مي‌خوابد. هر دو جوليا را تماشا مي‌کنيم که مشق‌هاش را مي‌نويسد. به نظر نمي‌آيد اين کار را دوست داشته باشد، چون بيشتر از هميشه آه مي‌کشد. دوباره، براي بار صدم، شايد هم هزارم، به تکه‌ي گمشده در نقاشي‌ام فکر مي‌کنم. و براي بار صدم، شايد هم هزارم، به هيچ نتيجه‌اي نمي‌رسم. جورج با جاروش از کنارمان رد مي‌شود. جوليا مي‌گويد: «بابا، مي‌شود يک چيزي بپرسم؟» جورج جمله‌ي او را تصحيح مي‌کند: «ممکن است؟ درستش اين است، حالا بپرس.» جوليا نگاهي به کاغذش مي‌اندازد: «چه فرقي هست بين ناظم و نظام؟» جورج لبخندي مي‌زند و مي‌گويد: «اولي يعني کسي که توي مدرسه مواظب رفتار بچه‌هاست مثل خانم گارسيا. دومي يک جور عقيده است و غلط يا درست بودن يک کار را نشان مي‌دهد؛ مثلا طبق نظامي که من بهش اعتقاد دارم، اجازه ندارم به جاي دخترم مشق‌هاش را بنويسم.»