صادقيه در بيات اصفهان

معرفي كتاب:
طرزِ خواندن متن روي بهرام صادقي، يعني نه فقط بهرام صادقي‌ي در متن، که متن‌شده‌ي بهرام صادقي، لاجرم بايد شکلِ خودش باشد: بي‌قرارِ فرّارِ سرگردانِ حاشيه‌ها، و تکّه تکّه رو به ‌«مقصدهاي نامعلوم» … پس در بياتِ اصفهان نواخته شود که مي‌گويند نغمه‌اي‌ست گاه شاد و گاه غمگين، براي قبل از طلوع، رنگش سبز، و عنصرش آتش … پس صفحه ها ــ‌تو بگو سبز، سبزِ بيات که بوي ناي ملالِ غروب‌هاي اصفهان بدهد‌ــ تقسيم و حاشيه‌دار مي‌شوند، تا خطوطِ يکنواختِ موازي، خطوطِ ملالاورِ قانون، انبوه‌تر شوند … پس به‌تر است خواننده کُند بخواند و سنگر و قمقمه‌هاي خالي‌ي بهرام صادقي مدام دمِ دست باشد، تا پريدن از متني به متنِ ديگر عادت شود؛ و نيز عادت شود، بر سطحِ صفحه، از صداي درشت‌تر‌ِ متن پريدن به صداي ريزترِ حاشيه‌ها، که مثلِ زمزمه‌ي يك خود با «خود»ِ ديگرش غرقِ گفت‌و‌گوست ــ‌با متن: متني که در پوستِ خود نگنجد و از خود مدام بزند بيرون، به حاشيه … پس حاشيه‌ي پايين صفحه، آن حروفِ ريز، که تمامن بريده‌صداهاي بهرام صادقي‌ست ــ‌در يادداشت‌هاي روزانه و در نامه به دوستش‌ــ همچون نجوايي لاينقطع در سراسرِ متن ديده شود: زمزمه‌اي که شنيدنش چشمِ تيز مي‌خواهد … پس، از آن‌جا که خواندنِ اين متن شايد سفري ملالاور شود و چشم، در عادت، ديگر به شبکه‌ي کلمات دقّت نکند و يکنواختي‌ي جادّه او را بگيرد و فاجعه بشود؛ پس، براي چشم، در متن، دست‌اندازهايي ايتاليک تعبيه شده … پس، با حذفِ شماره‌هاي صفحه، متنْ ارجاعِ به خود را دشوار خواهد ساخت و مِيل مدام به ازيادْرفتن خواهد نمود: او، فراموش‌شده، در حاشيه‌هاي بي‌هياهو، “خود”ش را خواهد کشت‌