فرشته از تهران (مجموعه داستان)

خانم رياحي مي‌گويد:«چرا مدام دردسر درست مي‌كني؟»
صداي گريه بچه نمي‌گذارد بخوابد. جيغ مي‌زند؛ درست كنار گوشش. پتو را روي سرش مي‌كشد. بچه بلندتر جيغ مي‌زند. مي‌گويد: «ساكت شو، بايد درس بخوانم، فردا امتحان شيمي دارم، مي‌فهمي؟» بچه ساكت نمي‌شود. حروف جدول مندليف دور سر بچه مي‌چرخند. با اربيتال‌ها بازي مي‌كند و مثل بادكنك مي‌فرستدشان هوا. مي‌نشيند روي شكمش. بالا و پايين مي‌پرد. كم مانده بالا بياورد. با هر دو دست، محكم هلش مي‌دهد، پرت مي‌شود روي زمين و سرش مي‌خورد به سراميك كف اتاق، گرومپ صدا مي‌دهد و مي‌شكند.
شايد اين كابوس آن دختر بوده. دختري كه هفته پيش ناگهان از توي پاكت پريد بيرون و آمد نشست وسط زندگي من. مدام مي‌بينمش كه اشك مي‌ريزد. لابد تلفن كرده و جواب آزمايش را پرسيده، اما باور نكرده. بعد ايستاده توي دستشويي به اميد ديدن يك خط قرمز روي كاست پلاستيكي، ولي دو خط قرمز موازي ظاهر شده...