نصيرالدين طوسي فيلسوف گفتگو

خواجه نصيرالدين طوسي، دانشمند و فيلسوف ايراني است که در متون هفتم و هم‌زمان با حمله مغول به ايران مي‌زيسته است. او به خدمت هلاکو درآمد و به وزارت رسيد و به امر او رصدخانه مراغه را بنا نهاد. از او آثار متعددي به‌ جاي مانده است که مي‌توان به «تجريد الاعتقاد» و «اساس الاقتباس»، «منطق التجريد» و… اشاره کرد. در ميان فلاسفه مسلمان خواجه نصيرالدين بيش از هر فيلسوف ديگري اهل گفت‌وگو بوده و اين گفت‌وگوها را نيز در بسياري از آثار خويش منعکس ساخته است. او با تمام فيلسوفان و دانشمندان بزرگي که در قرن هفتم مي‌زيسته‌اند، گفت‌وگو کرده و گاهي نيز مکاتبه داشته است. زيرا خواجه نصير به توانايي سخن و تأثير شگفت‌انگيز گفت‌وگو سخت باور داشته و هوشمندانه در اين راه گام برداشته است. به عبارت ديگر او با پيراستن علم کلام از جنبه‌هاي جدلي و سفسطي نه تنها به شکوفايي و گسترش آن کمک کرد، بلکه زمينه‌اي را فراهم ساخت که چند حوزه فلسفي در آن به منصه ظهور و بروز برسد. نويسنده در اين کتاب به بحث و بررسي درباره خواجه نصيرالدين طوسي و آثار وي پرداخته است. و از آن‌جايي که پس از بحث و بررسي در آثار متعدد و گوناگون اين حکيم بزرگ به اين نتيجه رسيده است که قدرت سخن و توانايي گفت‌وگو از جمله خصلت‌هايي است که مي‌توان او را با اين ويژگي شناسايي کرد، به همين دليل خواجه را «فيلسوف گفت‌وگو» نام نهاده است.