لذت خيانت

ترجمه مي‌تواند افترا بزند، مي‌تواند به تهمت و متعاقباً به شکايت دامن بزند. ممکن است ترجمه با نوستالژي براي تماميتي از دست رفته درآميزد و در نتيجه با معضل درد و رنج همراه شود. ترجمه مي‌تواند از صورت آرماني دادن به گذشته سر باز زند و بدين ترتيب به واسطه‌ي زدودن صورتِ آرمانيِ گذشته، حال را به گستره ‌‌اي براي بازي مبدل کند؛ مي تواند لذت دل‌بخواهي بودن زبان را تحقق بخشد و بدين ترتيب از وضعيت تأثرآوري طفره رود که مي‌خواهد آدمي را به اصالتي گريزپا و فريب کار متعهد کند. ترجمه همچنين پاي مسائلي نظير تألم و لطمه را به ميان مي‌کشد: [همواره مترجم از خود مي‌پرسد] آيا اميد جبران مافات هست؟ آيا اصلاً بايد در پي جبران مافات بود يا نه؟