آندري تاركوفسكي (سينماگران بزرگ 4)

يکي از پارادوکس‌هاي آثار آندري تارکوفسکي اين است که توامان بسيار روس و بسيار جهاني هستند. سوژه‌هايي که او بدان‌ها مي‌پردازد ويژگي‌اي فرهنگي (حتا متافيزيکي) دارند که مي‌تواند در برخورد اول تماشاگر را مرعوب کند، اما ديدن فيلم‌هايش يکي از پربارترين تجربه‌هاي حسي به شمار مي‌رود و در مخاطب خاطراتي از زندگي يا روياهاي خودش را بيدار مي‌کند. براي مثال آينه منبعي بي‌پايان از بازگشت به عالم عيني و تقريبا فيزيکيِ کودکي است. زندگي تارکوفسکي ميدان نبردي است براي اثري ناتمام. او پسرِ شاعرِ بزرگ آرسني تارکوفسکي است که در مدرسه‌ي سينمايي مسکو تربيت شده و با کودکي ايوان (برنده‌ي شير طلاي ونيز 1962) و سپس با آندري روبلف تبديل به يکي از برجسته‌ترين سينماگران سينماي شوروي از نگاه تمام جهانيان شده است.