گزيده اشعار نزار قباني (عشق با صداي بلند)

به تو خواهم گفت: تو را دوست دارم. زماني كه همه زبان‌هاي باستاني عشق مرده باشند. و عاشقان چيزي نداشته باشند براي گفتن و انجام دادن. آن وقت هست كه كار من آغاز خواهد شد. براي جابه‌جا كردن سنگ‌هاي جهان. به تو خواهم گفت: تو را دوست دارم. زماني كه احساس كنم. واژگانم ارزش تو را دارند.
و فاصله ميان چشمان تو و دفترهاي من از ميان مي‌رود.
اين را خواهم گفت.
زماني كه بتوانم كودكي‌ام را بيدار كنم.
اسبانم را لشگريانم را.
قايق‌هاي كاغذي‌ام را.
و باز گردم بار ديگر.
به لحظه‌هاي آبي‌رنگ با تو.
در سواحل بيروت.
كه چون ماهي ميان انگشتانم مي‌لرزيدي و به خواب مي‌رفتي.
و من تو را در ملافه‌اي ساخته از ستارگان آسمان.
مي‌پوشاندم.