سيركي كه مي گذرد

در ميدان شاتله مي‌خواست سوار مترو شود. درست زمان شلوغي مترو بود. نزديك در خروجي واگن، چسبيده به هم ايستاده بوديم. در هر ايستگاه مسافران تازه دوباره سوار مي‌شديم. سرش را روي شانه‌ام گذاشت و با لبخندي گفت: «هيچ‌كس تو اين شلوغي نمي‌تواند پيداي‌مان كند.» در ايستگاه گاردونور با موج مسافراني همراه شده بوديم كه طرف قطارهاي حومه شهر سرازير مي‌شدند. از راهرو ايستگاه گذشتيم. در سالن امانات، در صندوقي را باز كرد و چمدان چرمي سياهي بيرون آورد. چمدان سنگين را مي‌كشيدم دنبال خودم و فكر مي‌كردم داخلش چيزي به غير از لباس است.