درخت بي زمين

كتاب حاضر فرصتي‌ست تا شاعر در لابه‌لاي صفحات کتاب با زيباترين ترانه‌ها سخن بگويد و طنين آوازش را در تمامي شهرهاي بي‌شاعر و راه‌هاي بي‌عابر بيفکند. از نوستالژي‌هاي کودکانه‌اي سخن بگويد که روياي رنگين خوانندگانش است.
رمز جاودانگي ترانه‌هاي از «دريا در من» تا «درخت بي‌زمين» در انتخاب واژه‌هايي‌ست که شاعر را به ريشه‌هاي تاريخي سرزمين‌اش متصل مي‌‌سازد. و به راستي که سال‌هاي دور از خانه، جنس واژه‌هاي او را از درد و عشق تهي نساخته است.