تراولينگ به گوسفندان واژگون (سينماي تئو آنجلوپولوس)

اگر اين فليني و پازوليني بودند كه با خلق رنج‌هاي شخصي‌شان در سينما چندوجهي و مبهم، از رئاليسم سنتي حاكم بر سينما گذشتند، پس مي‌توان آنجلوپولوس را وارثان مشروع اين تحول قلمداد كرد. سينماي محبوب آنجلوپولوس سينمايي‌ست كه ريتمي كند دارد. بر برداشت‌هايي بلند و يك تيك متكي‌ست و آنقدر توان دارد كه رقت‌انگيزترين لحظات آدم‌هايش را در شاعرانه‌ترين فرم وصف كند. ديالوگ‌ها تا سرحد موجزند و انسان‌ها تنها در مواقع بسياري ضروري حرف مي‌زنند و جمله‌ها عموما اخباري‌ست و اين سكون است كه به يك جان‌بخشي بعدي پيوست مي‌خورد. شايد به همين دليل باشد كه همواره سكوت را با موسيقي پر مي‌كند و گمانم آثار آنجلوپولوس بدون موسيقي به مردي عقيم مي‌مانند.