شكاريم يك سر همه پيش مرگ (جستارها گفتارها و نوشتارها)

شاهرخ مسکوب بيش و پيش از هر چيز خود را جستارنويس (essayiste) مي‌دانست نه محقق: «محقق به هيزم و خاکستر توجه دارد، جستارنويس به آتش». نمونه برجسته جستارهايش ارمغان مور بود که در سال‌هاي پاياني عمر نوشت. خود او با فروتني هميشگي‌اش مي‌گويد: «اين چيزهايي که من مي‌نويسم تحقيق به معناي کلاسيک نيست… کارم فکر کردن به ادبيات خودمان است، چه غنايي چه حماسي. براي اين کار بايد پژوهش کرد، اما سختي کار در اين است که بعد حاصل تمام اين سوادي را که به دست‌ آمده به فراموشي سپرد. آدم بايد ياد بگيرد اقوال اين و آن را دور بريزد و فقط بينش آن‌ها را بگيرد.»
شاهرخ مسکوب عاشق زبان فارسي بود. «ايراني بودن با همه? مصيبت‌ها به زبان فارسي‌اش مي‌ارزد. من در يادداشت‌هايم آرزوي زباني را مي‌کنم که وقتي از کوه صحبت مي‌کند به سختي کوه باشد و وقتي از جان يا روح… از سَبُکي به دست نتواند آمد».