حركت تئاتر به سمت شعر

آيا مي‌توان در تاريكي اسرارآميز و خيال‌انگيز تئاتري كوچك نشست و خود را بي‌هيچ تلاشي تنها به دست لذتي ناگزير سپرد. چون قايقي رها در وزش باد، بي‌بادبان، بي‌سكان و در فضايي رازآلود كه در جهان گشوده شده در آن بتوان عميق‌ترين و پنهان‌ترين لايه‌ها و زواياي وجود را دريافت؟ روياها تصاوير و كلماتي را ديد و شنيد كه هرگز در زندگي عادي و روزمره آنطور بر ما نمايانده نمي‌شوند، آنطور با حضوري زنده و گرم بر متن تصاويري خارق‌العاده و شگفت‌آور همچون حادثه‌اي ناگهاني و ويرانگر همچون شعر...
براي تحقق چنين رويايي آيا نبايد تئاتر را از ويژگي‌هاي منحصر به فرد خود غني كرد از فضيلت‌هاي خاصي كه ديگر رسانه‌ها قادر نيستند به آن دست يابند؟ آيا اين امر با بازگرداندن تئاتر به سرچشمه‌هاي نخستين‌اش يعني شعر ميسر نمي‌شود؟
حركت تئاتر به سمت شعر به بررسي رابطه شعر و تئاتر به منظور تعريف و تدوين و بنيان نهادن ساختار نوعي از تئاتر كه آن را تئاتر شعر نام نهاده است، مي‌پردازد.