قناري باز (مجموعه داستان)

جوان شهرستاني بي‌مايه‌اي بود كه هميشه دور و بر باجه تلفن مي‌پلكيد و روي گونه‌اش جاي زخم سالكي بود. دست ما كه نبود. نه مادر عروس بوديم نه پدر داماد. فقط مي‌توانستيم نچ‌نچ بكنيم و دمغ شويم و اگر حوصله بود برويم تو نخ يك آدم ديگر. شام را در سكوت خورديم و خوابيديم. چه خوابي؟ ساعت‌ها گذشت و خوابم نبرد. مي‌رفتم مريض‌ها را مي‌ديدم و برمي‌گشتم. راهرو بخش مرده بود و نور آبي كم‌سويي بر زمين مي‌تابيد. صداي خرناس مريض‌ها مي‌آمد و پرستار كشيك سر روي دو بازو بر كانتر پرستاري چرت مي‌زد. برمي‌گشتم به اتاق و روي تخت دراز مي‌كشيدم. پهلو به پهلو مي‌شدم. صداي نفس‌هاي بلند جلال نمي‌آمد. جلال بيدار بود؟