اين سوي بهشت

ايزابل با خود گفت، چه آواز خارق‌العاده‌اي. آن شب همه چيز خارق‌العاده بود. نجواي ايمري با نواي موسيقي درآميخت: «ايزابل» ناگهان زنگ صداها بلند شد،‌ و همه به سمت ايمري برگشتند... ايمري زير نور چراغ،‌ كنار ميز مجله‌ها را ورق مي‌زد،‌ و ايزابل هم راحت و آرام،‌ بدون حركت،‌ سر جايش نشسته بود، و با لبخندي شيرين از او استقبال مي‌كرد. اما قلبش وحشيانه مي‌تپيد،‌ مثل كسي كه موهبتي را از او گرفته باشند.