گزيده نامه ها و اشعار اميلي ديكنسون (به خاموشي نقطه ها)

سيماي رنج را دوست مي‌دارم چرا كه در آن نيرنگ نيست رعشه درد را نمي‌توان وانمود يا به احتضار تظاهر نمود چشم‌ها ناگاه بي‌نور مي‌شوند وينك مرگ تهي از هر رنگ و عرق ‌دانه‌هاي روي پيشاني را عذابي آشنا به رشته مي‌كشد