انقلاب مشروطيت ايران

حالا هر روز دنبالت مي‌گردم، لا‌به‌لاي شاخه‌هاي بلند كاج، زيرزمين، توي خانه برفي و حتي پشت صندلي‌هاي ميني‌بوس سرك مي‌‌كشم. شايد يكي از همين روزها گوشه لباس صورتي‌ات را ببينم و نفس راحتي بكشم. آن وقت مطمئن مي‌شوم كه گنج را يافته‌ام. مي‌بيني؟ تا عيد هم برف‌ها آب نمي‌شوند. سلام اين را مي‌داند. براي همين است كه هزار شمع هر شب روشن مي‌كند براي اين‌كه بدون ترق و توروق تا خود صبح بسوزند و من ديگر نترسم. اما من كه نمي‌ترسم. فقط نگرانم كامواهايم تمام شوند. آن وقت چه كار كنم؟ هان؟