قصه مكان (مطالعه اي در شناخت قصه نويسي ايران)

اگر اثر ادبي جزيي از جهان ويژه‌ي ادبي به‌شمار مي‌آيد، پس مي‌توان نتيجه گرفت كه هر اثر ادبي به مثابه‌ي يك (من ـ غير) همواره در ارتباط با "غير"‌ي عظيم است. لحن و آواي "غير"عظيم، در فضاي ادبي، نويسنده را در موقعيت ويژه‌اي قرار مي‌دهد كه نويسنده از طريق آن در گستره‌ي علوم انساني، با جهت‌گيري به جهان ادبي، نسبت به ساير علوم حساس مي‌شود. اين به معناي استقرار نويسنده در ميان علامت‌ نقل قول نيز مي‌تواند محسوب شود. بر اين اساس لحن"غير" عظيم كه از درون فضاي ادبي به طرف اثر ادبي سرازير مي‌شود، در واقع روح مناسبات ميان مكان‌هاي انتظام‌يافته (قصه‌ها) و مكان منتظم ديگر (قصه) است. به عبارت ديگر لحن "غير"عظيم آواي نويسنده نيست، بلكه آوايي است كه از يك سو پايان ناپذيري نوشتار را به نويسنده (مؤلف) يادآور مي‌شود و از سوي ديگر او را در انتزاع اثر از جريان پايان‌ناپذير نوشتار ياري مي‌دهد.