آن گونه كه من زيستم

آن‌گونه که من زيستم ابعاد زندگي شخصي و سياسي گلدمن از کودکي تا سال 1927 پوشش مي‌دهد. اين کتاب بينشي انتقادي به وضعيت روحي و رواني مهاجران آمريکا در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم دارد. او مسائل جنسي و خشونت سياسي در اوايل جنبش آنارشيست را مورد بررسي قرار داده که کمتر به آن‌ها پرداخته‌ شده است. خانواده‌ي روس، يهودي و سنتي که بر ازدواج و فرزندآوري تأکيد داشتند، تأثير زيادي بر راديکال بودن گلدمن در نظراتش راجع‌به جنسيت داشته است. او باورهاي رايج جامعه را در اين مورد قبول نداشت و به «عشق آزادانه» معتقد بود. گلدمن خطاب به منتقدانش گفته است: «هدف ما به معني اين نيست که من بايد تبديل به يک راهبه شوم. اگر معني‌اش اين است، آن را نمي‌خواهم. ممکن است حتي رفقايم هم‌ مرا سرزنش کنند ولي من با باورهاي زيباي خودم زندگي مي‌کنم.»