نوشتن همين و تمام ابان سابانا داويد

کتابِ “نوشتن، همين و تمام” داستان خودِ نوشتن است، داستان کلمه، همين سياهيِ نقش بسته بر لوح سفيد کاغذ، همين کلامي که مجرد است و در عين حال همبسته طرحي است پرداخته – نپرداخته در پس ذهن. نوشتن، گذر کلمه است از مسير ظاهراً کوتاه بين ذهن و کاغذ. گرفتاري نوشتن، براي کسي که مي نويسد، متفاوت از انتخاب مضمون و درونمايه است، متفاوت از کلام صرف و وسواسهاي زينتي يا کلام خوش ساخت يا حتي نگراني ناهمواري زبان و جز اينها. نوشتن، صيانت از عالم هستي است به يمن کلام، گنجاندن جهان واقع است به عالم خيال، و بعد نقش زدن آن بر دل کاغذ، از گذر کلام. کلمه به تنهايي صورت نمي بندد “آن که مي نويسد، همراه تمام جهان مي نويسد، نه به تنهايي “کلام، زيسته اگر باشد، عجين مي شود با نويسنده ” نوشته منم. کلام مکتوبم من. مي نويسم، از تن بيجان جهان مي نويسم، از هيروشيما، از تن بيجان شده عشق، از آشويتس. مي نويسم، پس نمي ميرم… نوشته مثل باد سر ميرسد. عريان است نوشته… هيچ چيز به گرد آن نمي رسد مگر زندگي، خودِ زندگي”