ايستگاه آبشار

پرويز دوايي پس از سال‌ها اقامت مداوم در پراگ هنوز با ذهن شفافش چنان خاطره‌هاي كودكي و نوجواني را با جزييات حيرت‌انگيزش به ياد مي‌آورد كه گويي همه چيز، همين ديروز اتفاق افتاده است. او بيش‌تر به عنوان منتقد فيلم شناخته شده و ترجمه‌هايي هم در زمينه سينما دارد، نقدها حاصل بيست سال روزنامه‌نگاري مداوم و بي‌وقفه حرفه‌اي، و ترجمه‌ها اغلب مربوط به پس از آن دوره. اما بخشي از نوشته‌هاي او ثبت لحظه‌هاي ظريف و گذرا و احساس‌هاي دوران كودكي و نوجواني نويسنده، با لحني تاثيرگذار و آميخته با دريغ و حسرت، و نثري هوش‌ربا و پرمايه است. پس از مجموعه‌هاي باغ و سبزپري (كه مي‌توان بازگشت يكه‌سوار را هم كه ثبت خاطره‌هاي سينمايي اوست در همين رده گنجاند)، ايستگاه آبشار مجموعه ديگري از اين شاخه از نوشته‌هاي دوايي و اوج آن‌هاست.