امشب در سينما ستاره

... برگشتم و به پشت سر نگاه كردم. جمعي بچه، پسربچه‌هاي همان سن و سال سريال ديدن‌هايمان نشسته بودند، مبهوت و مجذوب تصوير، دهان‌ها نيمه‌باز و چشم‌ها مشتاق، و گاهي هم يكي‌شان رو به كنار دستي مي‌كرد و چيزي را با اشاره انگشت روي پرده نشان مي‌داد، و حالا موسيقي مهيج سريال، جوري كه در فاصله‌اي دور، از پشت درهاي بسته سالن انتظار به گوش برسد، در فضا بود، و در اين لحظه انگار كه به‌طور محوي باز آن احساس جادوئي بچه بودن و در حضور يك سريال قديمي، در جمع عاشقان سريال نشستن به من دست داد، غرقه در لذتي كودكانه. مثل وقتي كه در راه‌هاي روشنائي صبح زود به طرف آب‌تني رودخانه مي‌رفتيم...