ترانه هاي كريس د برگ

شبي باراني در پاريس است،
چراغ‌هاي بندرگاه كم‌سو،
او بايد عشقش را در پاريس رها كند،
پيش از برف زمستاني؛
در 1 خيابان خلوت پاريس.
در آغوشش مي‌گيرد كه بگويد،
ما باز هم در پاريس با يكديگر ديدار خواهيم كرد.
آن‌گاه كه خيابان شانزه‌ليزه پر از گل شود؛