دره ساحران

رمان «درّه‌ي ساحران»، موزائيکي‌ست از سراب‌هاي بيابان. هم خود متن و هم زيرداد آن سراب‌واره است. و در ميان اين سراب‌ها «از ديار غيب هر دم مي‌نمايد رخ سخن». اگرچه نمي‌توان به حقيقت اين حرف قسم خورد به مجاز آن هم نمي‌شود قسم خورد. رمان کمال، «يک نگار عنبرين است». اين رمان در مواجهه با سراب‌هاي فهم، هجاي سخني‌ست حقيقي، نيز در چنبره‌ي تفکر نيرومند، معماي عشق است، واهمه‌ي معجزه است و نيز ريشخند پساپست‌مدرنيستي نويسنده است بر فهرست خاصي از بازي‌هاي ادبي و فرهنگي.

زبان رمان مانند ورد صوفيان است: ورد به حرکت تو آهنگ مي‌دهد و تو را به سوي افسون مي‌برد. اما در پايان اين سحر، معجزه‌ا‌ي، بي‌اعتنا به مثبت و منفي بودن، در ميان سراب‌ها ايستاده است. در کشور چرخ فلک، مگر چيزي غير از سراب‌ها موجود است؟ مگر ما با فهم و سخن درباره‌ي همين سراب‌ها، زندگي نمي‌کنيم؟