تاريخچه ي احساسات

انسان از چندين هزار سال پيش پرسشي اساسي داشته است: ما در اين دنيا چه وظيفه‌اي داريم؟ انديشمندان در طول تاريخ نظرات و فرضيات متفاوتي ارائه داده‌اند، اما همگي به شيوه‌هاي مختلف به يک چيز منتهي مي‌شوند: پرورش انسانيت، وارستگي و فضيلت‌مندي در خود واقعي‌مان تا در نهايت به جلا و سرحدِ کمال خود برسيم. براي رسيدن به اين سطح از انسانيت موانعي وجود دارد. يکي از اين موانع مي‌تواند احساسات مهارگسيخته باشد. از افلاطون و سقراط و ارسطو گرفته تا آموزه‌هاي اديان ابراهيمي و حتي بودا و چانگ‌تزو و کونفوسيوس، همگي بر اين تأکيد مي‌ورزيدند که اگر اميال و احساسات به افراط يا تفريط يا انحراف بروند و در تعادل نباشند، انسان از مسير رشدش منحرف شده و به انحطاط مي‌رود. از اينجاست که مقوله? احساسات براي بشر اهميت پيدا کرد و پيرامون آن تحقيق و تفحص و تأمل فراوان نمود تا بلکه بداند اين احساس چيست؟ آيا از طبيعت آدمي مي‌آيد يا تربيت؟ آيا ارثي است يا اکتسابي؟ آيا احساسات عمومي و جهان‌شمول هستند يا از فرهنگي به فرهنگي ديگر فرق مي‌کنند؟ آيا يک احساس در من و شما يکسان درک مي‌شود؟ در ما و اجدادمان چطور؟ چگونه احساسات باعث تغيير مسير تاريخ شده‌اند؟ کتاب تاريخچه احساسات براي پاسخ به اين سؤالات نگاشته شده است.