نواختن در تاريكي

تا همين اواخر، و صرف نظر از نژاد نويسنده، خوانندگانِ تقريباً همه ي داستانهاي آمريکايي سفيد شمرده ميشدند علاقه مندم بدانم که اين فرض در تخيل ادبي چه معنايي داشته است. چه زماني «ناخودآگاه» نژادي ، يا آگاهي از نژاد زبان تفسيري را غني و چه زماني آن را فقير ميسازد؟ در جامعه اي کلاً نژادي ... خود نويسنده را بي نژاد انگاشتن و همه ي ديگران را نژادي فرض کردن چه تبعاتي دارد؟ چه بر سر تخيل نويساي نويسنده اي سياه ميآيد که هميشه تا حدودي آگاه است که نژادِ خود را به نژادي از خوانندگان يا به رغم آن عرضه ميکند که خود را بي نژاد» يا «جهاني» مي انگارند؟ به سخن ديگر سفيدي ادبي» و «سياهي ادبي » چگونه ساخته ميشوند و تبعات جنين ساختى چيست؟ مفروضات جاي گرفته در زبان نژادي نه) قائل به تبعيض نژادي در کار خطير ادبي چگونه عمل ميکند که اميدوار و گاهي مدعي است که انساني» است. در فرهنگي نژاد آگاه کي به اين هدف گزاف عملاً نزديک ،ايم و کي نيستيم و چرا؟ »