خاك كارخانه (پارچه هاي ناتمام چيت سازي بهشهر و سرگذشت آخرين كارگران) / مستندنگاري كار در ايران 1

درپوش لنز را مي‌گذارم. هيچ عکسي نگرفته‌ام اما خودم را دلداري مي‌دهم که شايد روزي دري به تخته بخورد و درِ بهشت به رويم باز ‌شود. کارخانه که قبل از اين تنها برايم اسم مکان بود، ديگر اسمي خالي نيست. همچون وردي جادويي، نامش را بارها از مردم شهر مي‌شنوم و گوشم را براي شنيدن قصه‌هايش تيز مي‌کنم. هميشه و همه‌جا حرفش است، در هر خانه‌اي، در صداي زناني که چادرهاي رنگي‌شان را به کمر مي‌بندند و عصرها جلوي خانه‌ها مي‌نشينند، در صداي پيرمردهايي که صبح‌ها در باغِ شاه حلقه مي‌بندند و از سياست حرف مي‌زنند، در عروسي و عزا. همه‌چيزِ شهر در اين کلمه‌ي سه‌بخشي ريشه کرده است: کارخانه.»
خاک کارخانه روايتهايي خواندني و قابل تأمل. شيوا خادمي خالق اين اثر گفتگو را با همكارهاي قديمي «عزيزجون» آغاز مي‌کند و در ادامه روايات بسيار جذابي را از دل اين خاطرات بيرون مي‌کشد و در خاک کارخانه با هنرمندي تمام ارائه مي‌دهد. خاک کارخانه فقط مستندنگاري نيست، تاريخ شفاهي نيز هست.کارگران کارخانه‌ي چيت‌سازي بهشهر در دهه‌ي 1320 که همان همکاران سالخورده‌ي عزيزجون هستند هنوز بعد از مدتها با عشق از خاطرات خود سخن مي‌گويند. افزون بر جذابيت روايات کتاب که حاصل گفتگوهاي بسيار پخته با اين افراد است عکسهايي که در کتاب است زيبايي کتاب را دوچندان کرده و به غناي اين کتاب افزوده است. اين کتاب حاصل 5 سال تلاش بي‌وقفه‌ي شيوا خادمي است.