مهياي رقصي در برف (روايت زنان از دل زندان هاي گولاگ) / خرد و حكمت زندگي 18 #

گزيده‌اي از كتاب:
گفت: “آماده‌اي؟ پس خداحافظي‌هايت را بکن.” طوري لباس پوشيده بودم که انگار مي‌خواستم بروم مجلس رقص ـــ‌دامن صاف سياهي که تا سر زانوهايم بود، با بلوز زيباي قرمزي که کلي دکمه‌ي کوچک داشت و کفش‌ پاشنه‌بلند. دو پليس همراهي‌ام کردند و سايرين، طبق دستورات فرمانده، در آپارتمان ماندند تا آنجا را بگردند. هنگام پايين‌آمدن از پله‌ها دستم را به نرده گرفتم و يکي از پليس‌ها جوري به من نزديک شد که خودم را چسباندم به ديوار. احساس کردم يکي از جاسوسان فيلم‌هاي کارآگاهي هستم که دارند مي‌برندش؛ موقعيت خيلي دراماتيکي بود.