ناپلئون سوم و امپراتوري دوم

اپلئون سوم ، برادرزاده‌ي ناپلئون بناپارت، پس از سال‌ها تبعيد و رهبري دو کودتاي نافرجام، سرانجام در پي انقلاب 1848 به رياست‌جمهوري فرانسه رسيد و دو سال بعد خود را امپراتور خواند تا بدين ترتيب آغاز عصر امپراتوري دوم را اعلام کند. وي در دهه‌ي نخست حکومتش از سويي اسباب توسعه‌ي صنعتي و شهري فرانسه را فراهم ساخت و طبقه‌ي متوسط را از رفاه و ثروت بيشتري بهره‌مند کرد، اما از سوي ديگر راه خودکامگي در پيش گرفت و ضمن حذف نيروهاي مخالف، هواداران خود را بر مناصب مهمي گمارد. در دهه‌ي دوم و هنگامي که پايه‌هاي حکومتش را مستحکم ديد، بر آن شد تا دست به اصلاحات ليبرالي بزند و آزادي‌هايي اعطا کند، اما اين اقدامات ديرهنگام و توأم با احتياط بود. سياست اقتصادي‌اش نيز نتيجه‌ي معکوس به بار آورد و طبقه‌ي کارگر و متوسط را عليه او شوراند. در سياست خارجي خواستار عظمت فرانسه بود و در اين راه دست اتريش را از برخي نواحي ايتاليا کوتاه کرد، ليکن در نبرد با قواي پروس شکست خورد و در تبعيد درگذشت. راجر پرايس، استاد تاريخ دانشگاه ويلز، در اين کتاب ضمن تحليل فراز و فرودهاي حکومت ناپلئون سوم، به تأثير افکار و اقدامات او بر اوضاع سياسي، اقتصادي و اجتماعي زمانه مي‌پردازد و فضاي حاکم بر فرانسه‌ي «بحران ميانه‌ي قرن» (1846-1851) و سال‌هاي اقتدار امپراتور را شرح مي‌دهد.