پيمان خوني

«خيلي عجيب است که بيشتر اوقات چهره‌ها و نام‌ها يادم نيست، ولي جزئيات تن‌ها را به ياد مي‌آورم. با اين حال، گاهي هم اسمي به خاطرم مي‌رسد، ولي نمي‌دانم مال کدام تن است. اين زن‌ها الان کجايند؟ مامان‌بزرگ صدايشان مي‌کنند؟ مامان‌بزرگِ خالي، يا کسي هم هست که هنوز به اسم صدايشان کند؟ پيري يک‌جور بي‌نامي به آدم مي‌دهد.» (از داستان «پيمان خوني») ما گوشه‌ي دنجي از قاره‌ي امريکاييم که در آن نه نفت پيدا مي‌شود، نه سرخپوست، نه ماده‌ي معدني، نه آتشفشان و نه حتي ارتشي که کودتا کند. ما کشور کوچک داستان کوتاهيم. (ماريو بندتي)