شنبه ي گلوريا

دفترچه ام را در آوردم و شروع کردم به نوشتن خيال پردازي هايم تا وقتي به خانه برگشتيم آن ها را برايش بخوانم، تا وقتي به خانه برگشتيم آن ها را براي خودم بخوانم. وقتي به خانه برگشتيم… چه خوش آهنگ بود و چه دور، دور مثل فاصله ات از يازده سالگي تا اولين عاشقي، يا از بيست سالگي تا رماتيسم، يا از همين ديروز تا مرگ. ما گوشه ي دنجي از قاره ي امريکاييم که در آن نه نفت پيدا مي شود، نه سرخپوست، نه ماده ي معدني، نه آتشفشان و نه حتي ارتشي که کودتا کند. ما کشور کوچک داستان کوتاهيم.